Kip

Een poos terug wilde ik perse mijn kippenangst overwinnen. Het moest maar eens afgelopen zijn met mijn angst voor het pikken en die poten, want kippen leggen eitjes en dus wil ik kippen!
Maar dat kippen nog veel meer leuks doen dan eitjes leggen wist ik eigenlijk niet. Ik had toen al wel bedacht dat ik mooie kippen wilde zodat ik ook met de veren kon knutselen en omdat ik dat een leuker tafereel vind dan van die ´suffe bruine´ , zoals ik kippen zoals de onze toen nog noemde... Maar ook een ´suffe bruine´ kan echt zo leuk zijn!
Vrij vaak mag Kip los lopen door de tuin, al die poep (vooral op haar lievelingsplek de pick-nicktafel) nemen we dan maar voor lief. Als we buiten komen roept ze ons al en als we haar loslaten loopt ze gelijk tevreden tokkend met je mee. Het liefst zit ze dus op de picknicktafel, vooral als we binnen zijn, dan kijkt ze de hele dag naar je. Verder maakt ze alle perkjes waar plantjes staan onveilig door er van alles op te eten wat niet de bedoeling is en door uitgebreid te gaan badderen in het zand. En als de zon goed schijnt gaat ze dan met de veren wijd uitgebreid liggen genieten.  Na verloop van tijd is ze er klaar mee en zie je een stofwolkje en Kip die wederom zeer tevreden tokkend zich op een ander plekje gaat verschansen. Soms komt ze zelfs even bij je op schoot slapen.
Met onze hond is ze vriendjes geworden, ze snuffelen tevreden aan elkaars achterwerk en als Doerak wil spelen, kijkt ze hem aan met zo'n blik van: 'Hee jochie daar ben ik veel te oud voor!' En gaat ze vrolijk verder scharrelen.
Maar wee je gebeente als Chef de hond van opa en oma nog een keer komt! Dan hebben we geen tevreden tokkend Kipje meer...Nee die ene keer is Kip nog steeds niet vergeten...Die ene keer dat Chef ook los mocht in de tuin en hij zich helemaal niet gedroeg als de vredelievende Doerak. Chef dacht ineens aan zijn jachtinstinct en  dat was bijna het einde van onze Kip. Akelig ontevreden krijsend rende Kip door de tuin achter allerlei struiken om maar niet opgevreten te worden door die gruwelijke tanden van Chef. Chef werd gevangen en Kip ook, ik zette kip in haar veilig omheinde afdakje, maar rustig was ze niet. De hele buurt heeft kunnen horen dat Kip boos was. Wel twee uur lang heeft ze keihard haar ongenoegen geuit.
Tja en toen Chef laatst (wel aangelijnd) toch weer bij ons kwam, werd Kip weer levendig herinnerd aan dit avontuur, ook nu was ze weer boos, zelfs onze dochter herkende het geluid en zei: 'Kip boos op Chef mama!'
Arme kip, op deze leeftijd nog zo geplaagd worden, ze zou er nog een hartaanval van krijgen.

Wat ik ook een geweldig moment vond was de keer dat ik Kip kwijt was. (Klinkt een beetje gek maar het liep goed af hoor!) Het schemerde al en we hadden haar nog niet terug gezet in het afdakje. Ik zocht haar maar kon haar nergens vinden en de tuin is toch vrij overzichtelijk. Normaal als je haar roept komt ze meteen aanrennen, maar nu hoorde of zag ik niks. Ik was al bang dat ze ergens in een boom was gaan slapen of al opgevreten was door een of ander wild beest. Tot ik ineens een zacht tokje hoorde uit de grote schuur, ik ging kijken, maar tussen de auto, tractor, motoren en alle andere oude zooi zag ik kip niet zo snel. Ik riep nog maar eens en ze tokte wat harder en ja hoor, daar zat ze prinsheerlijk op haar zelfgevonden stok; Het stuur van de loopauto van onze dochter! Wat een mooi plekje had ze gevonden voor de nacht.