Onze dochter en de hond

Doerak, onze hond die ze Rakkie noemt, is als een soort broertje voor haar.
Elke morgen knuffelt hem helemaal plat en als we haar met de hond ophalen van het kinderdagverblijf, dan rent ze op hem af en verteld ze iedereen dat het haar Rakkie is. Dan zegt ze: "Rakkie ikke is er weer!"
Als ze iets geknutseld heeft, laat ze het hem vol trots zien. Ze geeft hem stickers. En als ze pijn heeft vraagt ze aan hem een kusje. En elke morgen als zij in de kinderstoel ontbijt gaat hij bij haar staan voor zijn dagelijkse rugmassage. Hij blijft dan heerlijk staan terwijl zij met haar voetjes zijn rug aait.
Ze vindt wel dat hij moet luisteren, want als hij blaft zegt ze dat het niet mag en als we hem uitlaten en ze vindt dat hij nu maar eens moet poepen, zegt ze heel streng: "Rakkie poepen!" En daarbij een belerend vingertje.

Doerak undercover

Ik vind het leuk dat ze opgroeit met dieren. Daar geniet ik van.