Dit is mijn moeder, hier was ze ongeveer 2 jaar (1942) met haar blauwe hondje.
Ik vroeg haar om wat te vertellen over de knuffel.
Bijzonder dat hier een foto van is.
''Als ik me goed herinner had het hondje satijnen oortjes. Ze waren lekker zacht. Het lijfje was van pluche en dat is hard. Mijn beertje was meer mijn favoriet weet ik nog maar die zal wel versleten zijn geraakt. Helaas waren de knuffels vroeger niet zo lekker zacht als nu.
Op het platteland knuffelden de kinderen vroeger meer met levende dieren zoals een poes of een hondje. Ik kreeg ook een hondje toen ik vijf werd. Ik noemde hem dotje. Hoe ik aan dat woord kwam weet ik niet. Het was helemaal geen dotje. Toen we na de oorlog weer thuis waren en ik in de wei liep ,begon hij me ineens aan te vallen. De buurjongen zat op hun dak op de gaten weer dicht te hangen met pannen. Hij zag wat er gebeurde en kwam pijlsnel van het dak af en naar me toe snellen om me van het mormel te verlossen.''
's Avonds was het hondje al verdwenen en ik had weer rust.''
1 opmerking:
Schatje he?
Een reactie posten