Armbandje

Gistermorgen toen ik de grote kleine naar school bracht vond ik op de terugweg een armbandje. Ik raapte het op en nam het mee naar huis. Ik was aan het kletsen met een vriendin en dacht nog niet uitgebreid na over het armbandje, maar eenmaal thuis bedacht ik me dat het wel eens goud kon zijn. Ik bekeek het wat beter en zag inderdaad een nummer en het had twee slotjes, dus leek het me zeker goud. Op facebook bezocht ik alle groepen uit ons dorp en besloot ze allemaal aan te schrijven met de vraag of ze me wilden helpen zoeken naar degene die het verloren was.
En met succes!!!!! Vandaag belde de mevrouw me helemaal beduusd op, ze vergat op de voicemail zelfs haar naam te zeggen. Ze omschreef het armbandje heel exact, dat was leuk, ik gniffelde van binnen toen ik haar aan de telefoon had. Ik was zo blij dat ik haar gevonden had.
Even daarna kwam ze bij me en gaf ik het aan haar terug. Ze had het 5 jaar geleden van haar man gekregen en was nauurlijk heel blij. Ik ook.Toen vroeg ze me: 'Wat krijg je van me?'
Hahaha toen was ik beduusd.'Niets natuurlijk, ik ben al lang blij dat ik u gevonden heb.'
Ik kreeg drie kussen en ze zei dat ze me een mooie bos bloemen zou geven! Nou dat sla ik niet af, dat vind ik heel leuk om eens te krijgen!
En wat ook nog heel bijzonder was, dat zij me vertelde dat ze als kind in mijn huis is opgegroeid!
Dit soort dingetjes word ik blij van.

En dit kaartje hing ze er aan!